Toespraak van dhr. Melchior 

Deze toespraak is gehouden tijdens de 30-jarige herdenking van de ramp.

Vandaag 3 decennia geleden beleefde ons eiland een trieste, maar ook onverwachte, gebeurtenis.

Er is veel tijd voorbij gegaan sinds die middag waarop Tenerife en de rest van de wereld geconfronteerd werden met een enorme tragedie. Maar nog steeds ligt zij in ons geheugen gegrift als een gebeurtenis die ons leven voorgoed heeft veranderd. Niemand had verwacht dat zo'n ongeluk ons van zo dichtbij zou kunnen treffen. Natuurlijk ook de passagiers van de 2 vliegtuigen niet.

Velen van hen verloren het leven. Zij die de catastrofe overleefden moeten tot op de dag van vandaag leven met de verschrikkelijke herinneringen aan de gebeurtenis waar zij nooit van hadden vermoed deel uit te zullen maken. Dat geldt natuurlijk ook voor de nabestaanden die ons hebben uitgenodigd om de slachtoffers samen met hen te eren en te herdenken.

Ik ben er volledig van doordrongen dat het niet makkelijk is een lot als dit te moeten dragen. Vele mensen zouden er waarschijnlijk voor hebben gekozen te proberen te vergeten. Om zo te proberen het leven draaglijker te maken, en verder te kunnen gaan. Maar de leden van de stichting hebben ervoor gekozen om de herinnering aan hun dierbaren, die plotseling door dit tragische ongeluk uit hun leven verdwenen, levende te houden.

En dat is waarom wij vandaag een monument zullen onthullen dat recht zal doen aan hun nagedachtenis. Zodat vanaf vandaag diegenen die het aanschouwen, aan hen kunnen denken of misschien voor hen zullen bidden. Dit uitzonderlijke kunstwerk, met veel toeweiding gebouwd, is meer dan alleen kunst. Door middel van de uitgebeelde trap die voert naar het heelal, brengt het ons een boodschap van hoop.

De Cabildo van Tenerife, als vertegenwoordigende instantie van dit eiland, heeft met veel voldoening dit beeld, als schenking van de stichting, geaccepteerd en met evenveel enthousiasme meegewerkt aan de plaatsing op een speciaal daarvoor uitgekozen plek. Wij zijn ervan overtuigd dat de Mesa Mota, zowel door haar ligging alswel door haar landschappelijke eigenschappen, de ideale plaats is om het kunstwerk de gevoelens van allen tot uitdrukking te doen brengen.

Op een dag als vandaag, waarop de herinnering centraal staat, wil ik ook graag stilstaan bij de collectieve reaktie van de bevolking van Tenerife op het ongeluk dat plaatsvond op 27 maart 1977. Dit was zonder twijfel een uiting van solidariteit tegen de tegenslag. Een menslievende poging om al het mogelijke te doen om de verschrikkelijke gevolgen van de catastrofe zoveel mogelijk te beperken. De eilandbewoners en hun instanties zetten zich vol overgave in om diegenen te helpen die het op dat moment het meeste nodig hadden, en zo goed als mogelijk was in te gaan op de verzoeken die van heinde en ver kwamen.

Tenerife was helaas direkt betrokken bij een drama dat zijn weerga niet kende en kon niet passief toe blijven kijken. Alle middelen waarover het eiland destijds beschikte, werden ingezet. Van de mensen en organisaties die zich belangeloos meldden om te helpen, tot en met de medische diensten, het leger, de politie en de bestuurlijke instanties van het eiland, niemand heeft maar een moment getwijfeld om mee te werken aan het herstellen van de normaliteit, die op zo bruuske wijze was verstoord.

Het was een voorbeeld dat we het liefst nooit hadden willen hoeven geven, maar dat ons werd opgelegd door de omstandigheden. Vandaag willen we graag deze saamhorigheid opnieuw tot uiting brengen, om diegenen te herdenken die op dit eiland hun leven verloren. Onze gedachten zijn bij hen, en hun nabestaanden kunnen rekenen op ons medeleven en oprechte vriendschap.

Hartelijk dank