Het is zaterdagavond 26 maart 1977, ik
was toen 20 jaar. Ik zit samen met mijn ouders, oma van 86, jongste
zus en goede vriend, op de bank voor de TV, een wedstrijd te kijken
van het Nederlands Elftal. De volgende dag zouden mijn ouders samen
met mijn zus Tini en mijn oudste zus Marijke en haar gezin, totaal 7
personen(!), naar het zonnige Las Palmas vertrekken voor een korte
vakantie. Bij het afscheid nemen, kijkt mijn vader nog een keer om,
met een blik in zijn ogen die ik nooit meer zal vergeten. Hij had
het waarschijnlijk fijn gevonden als ik ook was meegegaan.
Twee weken mag ik alleen op het huis
passen onder de voorwaarde dat ik me netjes zal gedragen. Dezelfde
avond gaat de telefoon, een oom, broer van mijn moeder, belt om mij
te informeren dat ik de televisie aan moet zetten omdat er een
speciale Journaal uitzending is. Niet veel later is het de buurvrouw
die mij eveneens attendeert op deze uitzending. Het Journaal doet
melding van een vliegtuigongeval, waarbij twee toestellen zijn
betrokken, twee Jumbo’s 747 van KLM en Pan Am. Een botsing op
Tenerife. Het wordt donker, bijna zwart, het lijkt alsof de aarde
onder ons compleet is weggeslagen. Het enige wat nog rest is adem
halen.
Samen met wat er nog rest van de
familie: broers, hun vrouwen, ooms en tantes, neven en nichten
zitten we verslagen in de huiskamer. Allen verdoofd door ongeloof,
verdriet en verslagenheid. In één klap was ik volwassen en moest
mijn eigen boontjes zien te doppen. Nee, het was geen kwestie van
een keuze maken, het stond gewoon vast dat ik mijn eigen weg moest
vinden. Mijn oma was een groot voorbeeld in die tijd en ze heeft mij
dan ook veel kracht gegeven. Haar geloof sterkte mijn oma in de
overtuiging verder te willen leven en de resterende familie tot
steun te kunnen zijn en nieuw vertrouwen in een zeer onzekere
toekomst te geven.
Dagen, maanden en jaren gaan voorbij,
maar het verlies is na 30 jaar nog steeds elke dag voelbaar en in
mijn gedachten. Toch hebben de afgelopen 30 jaar mij ook veel moois
gegeven. Zo ben ik o.a. de trotse vader van een zoon en dochter.
Dankbaar ben ik mijn vrienden, familie maar ook mijn geloof voor
alle steun en liefde die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen.
Zonder deze steun stond ik hier niet.
Regelmatig heb ik mij afgevraagd: waarom
is het zo stil na de ramp en waarom komt er eigenlijk geen
herdenking? Intussen verstreken de jaren, zonder samen stil te
hebben kunnen staan bij de gebeurtenissen uit 1977. Het was in de
zomer van 2001 dat ik persoonlijk een terugslag moest ervaren en ik
tot het besef kwam dat een oude wond dringend verzorging nodig had.
Ik heb toen pas voor het eerst de hulp van een deskundige
ingeroepen.
In November van dat jaar realiseerde ik
me dat ik zelf maar het initiatief moest gaan nemen om een
herdenking te organiseren. Vijf jaar geleden heb ik met twee
vrienden samen een Stichting opgericht ter ondersteuning van het
verwerkingsproces voor nabestaanden van dit tragische ongeval. Dit
resulteerde in de eerste Tenerife herdenking ter nagedachtenis van
de slachtoffers in Amsterdam, nu alweer 5 jaar geleden.
Vandaag, 30 jaar naar dato, zijn we
wederom in groten getale samen gekomen om hier in het Auditorio de
Tenerife in Santa Cruz de slachtoffers van dit verschrikkelijke
ongeval op 27 maart 1977 te gedenken. Bovendien zullen we vanmiddag
getuigen zijn van de onthulling van het Herdenkingsmonument op de
Mesa Mota. Een monument waar we trots op kunnen zijn en dat de
slachtoffers eer aan doet. Een bijzondere ontmoeting van families,
vrienden, overlevenden, betrokkenen en hulpverleners uit Amerika,
Tenerife en Nederland.
Wij zijn hier
met elkaar en voor elkaar, en samen moeten we proberen om weer een
stapje verder te komen in het verwerken van deze vreselijke
gebeurtenis.
|