Toespraak van Dhr. Jan Groenewoud, Nabestaande en voorzitter Stichting Nabestaanden Slachtoffers Tenerife. 

Deze toespraak is gedaan op de 30-jarige herdenking van de ramp op Tenerife.

Het is zaterdagavond 26 maart 1977, ik was toen 20 jaar. Ik zit samen met mijn ouders, oma van 86, jongste zus en goede vriend, op de bank voor de TV, een wedstrijd te kijken van het Nederlands Elftal. De volgende dag zouden mijn ouders samen met mijn zus Tini en mijn oudste zus Marijke en haar gezin, totaal 7 personen(!), naar het zonnige Las Palmas vertrekken voor een korte vakantie. Bij het afscheid nemen, kijkt mijn vader nog een keer om, met een blik in zijn ogen die ik nooit meer zal vergeten. Hij had het waarschijnlijk fijn gevonden als ik ook was meegegaan.

Twee weken mag ik alleen op het huis passen onder de voorwaarde dat ik me netjes zal gedragen. Dezelfde avond gaat de telefoon, een oom, broer van mijn moeder, belt om mij te informeren dat ik de televisie aan moet zetten omdat er een speciale Journaal uitzending is. Niet veel later is het de buurvrouw die mij eveneens attendeert op deze uitzending. Het Journaal doet melding van een vliegtuigongeval, waarbij twee toestellen zijn betrokken, twee Jumbo’s 747 van KLM en Pan Am. Een botsing op Tenerife. Het wordt donker, bijna zwart, het lijkt alsof de aarde onder ons compleet is weggeslagen. Het enige wat nog rest is adem halen.

Samen met wat er nog rest van de familie: broers, hun vrouwen, ooms en tantes, neven en nichten zitten we verslagen in de huiskamer. Allen verdoofd door ongeloof, verdriet en verslagenheid. In één klap was ik volwassen en moest mijn eigen boontjes zien te doppen. Nee, het was geen kwestie van een keuze maken, het stond gewoon vast dat ik mijn eigen weg moest vinden. Mijn oma was een groot voorbeeld in die tijd en ze heeft mij dan ook veel kracht gegeven. Haar geloof sterkte mijn oma in de overtuiging verder te willen leven en de resterende familie tot steun te kunnen zijn en nieuw vertrouwen in een zeer onzekere toekomst te geven.

Dagen, maanden en jaren gaan voorbij, maar het verlies is na 30 jaar nog steeds elke dag voelbaar en in mijn gedachten. Toch hebben de afgelopen 30 jaar mij ook veel moois gegeven. Zo ben ik o.a. de trotse vader van een zoon en dochter. Dankbaar ben ik mijn vrienden, familie maar ook mijn geloof voor alle steun en liefde die ik de afgelopen jaren heb mogen ontvangen. Zonder deze steun stond ik hier niet.

Regelmatig heb ik mij afgevraagd: waarom is het zo stil na de ramp en waarom komt er eigenlijk geen herdenking? Intussen verstreken de jaren, zonder samen stil te hebben kunnen staan bij de gebeurtenissen uit 1977. Het was in de zomer van 2001 dat ik persoonlijk een terugslag moest ervaren en ik tot het besef kwam dat een oude wond dringend verzorging nodig had. Ik heb toen pas voor het eerst de hulp van een deskundige ingeroepen.

In November van dat jaar realiseerde ik me dat ik zelf maar het initiatief moest gaan nemen om een herdenking te organiseren. Vijf jaar geleden heb ik met twee vrienden samen een Stichting opgericht ter ondersteuning van het verwerkingsproces voor nabestaanden van dit tragische ongeval. Dit resulteerde in de eerste Tenerife herdenking ter nagedachtenis van de slachtoffers in Amsterdam, nu alweer 5 jaar geleden.

Vandaag, 30 jaar naar dato, zijn we wederom in groten getale samen gekomen om hier in het Auditorio de Tenerife in Santa Cruz de slachtoffers van dit verschrikkelijke ongeval op 27 maart 1977 te gedenken. Bovendien zullen we vanmiddag getuigen zijn van de onthulling van het Herdenkingsmonument op de Mesa Mota. Een monument waar we trots op kunnen zijn en dat de slachtoffers eer aan doet. Een bijzondere ontmoeting van families, vrienden, overlevenden, betrokkenen en hulpverleners uit Amerika, Tenerife en Nederland.

Wij zijn hier met elkaar en voor elkaar, en samen moeten we proberen om weer een stapje verder te komen in het verwerken van deze vreselijke gebeurtenis.